امروز که در قفس همرزمانم را به جرم انسانیت به آتش می کشند ، اگر از قلم بی مقدارم قطرۀ خونی فرو نچکد شاعر نیستم
بزنگاه ...
ای مُشت گره شو که کنون مادرِ میهن
پوشیده به خون جامه‌ای از آهِ تو و من
قــدّاره کـشـان یـــارِ یزیــدانِ زمــانـنـد
مومست بـه چنـگالِ ددان پیــکـر آهــن
تاریخ ، مدوّر شده چون گردشِ پـرگار
بـا نـامِ خـــدا خــلقِ خــدایــنـد گـرفـتـار
پیــوستــه بُود دارِ محـن دارِ مکــافــات
وحــشی صفتـان غافل از آیینه ی دادار
گـرگان ، وطـنِ سبــز قبــا را بدریـدنـد
هرجا که شقایق ز زمیـن رُست بریـدند
از وحــشـتِ زنجـیــرِ نجــاتِ بشریـّــت
بر بـاطنِ انـدیــشه نگر میــله کـشیـدنـد
همسنگرم ای خونِ توسبزیـنه ی ایـران
ای جُــرمِ تـو حــقّـانـیــت بـودنِ انـسـان
در دامِ عـقابت چه کـند پنجـه ی دشمن؟
حتّی اگـرت خُدعه زنـد نیـزه به قـرآن
افتــاده شبِ حـادثه ، در دامِ سحــرگــاه
آزادیِ مدیــونِ یـقـیــن می‌رســد از راه
ما خـانه ازاین سیلِ خروشان بـرهانیـم
بـیـن دشمنِ آواره بـه دامـانِ بــزنــگـاه
تـا مـادر از اعدامِ شقـایـق نگران است
تا مامِ وطــن در خفقان و هیجان است
من بـا تـوأم ای یــارِ دبستـانیِ دیــروز
فریادِ تو پیکان و مرا شعر کمان است
آزادیِ فـردا به غــرورِ تو رقـم خــورد
ظلم از تپش باغچه ات مُهرِ عدم خورد
در قلبِ رهــا ســبز شد ایمانِ کُهنسال
این مساله با ضربِ توان تو بهم خورد
امیر ساقریچی/رها
انتشار در وبلاگ قبلی 9 دی 88
