معلم
( او )
:به باور کودکانه ها آموخت
" آن مرد نان آورد "
ت و
نان که هیــــــــــچ
آبــــرو بردی
از واژه ی انسان
بیخود اما خیال هرزه ات را
به پیراهن حقیقت نباف که او
نزدِ ما و (خدا)ی مهر
،انتهای عشق
معنای عصمت است
به کوری چَشم...
که نه
آن دریچه های آفت زده ،
آن انبار گناهانِ بی شمارت
تقدیم به بلندای روح پاکِ معلمی
که اسرار هویدا کرد
(بهاره مقامی)
خیالِ دخترک ، پهلوی پیچک های پژمرده
،صدای طعنه ی سردِ دقایق را
درون ساعتِ ناکوکِ خواب آلوده ، سوی مرگ هُل میداد
نگاهِ داغدارش
نبض باران بود و با هر واژه، تر میشد
به یادِ آخرین مشقی
که پای تخته ی چوبی ، برای بچه ها میخواند
هوای تلخ ِ بودن های بی امّـید ، سر میشد
شکستِ سرمه گونِ چَشمهایش را
میان بغضِ بی انصافِ دامن گیر
نهان میکرد ، در شرجی ترین شبـــــگریه های سال
غرورش در زمستانهای سرماخیز و در پستوی هر پاییز
یــــخ میزد
و میرفتند ساعتهای تکراری برین منوال
معلم در سکوتِ مطلق آیینه ها
از شیوَنِ مضرابِ تنهایی هراسان بود
و در کنج به رنج آلوده ی هستی
تمام پیکر تقویم را در جستجوی روز پروازش
ورق میزد پیاپی ، زیر و رو میکرد
تا در نیمه های شب
به این تنهایی بی رحم ،
این تقدیر بی فرجام ،خو میکرد
تنش بیمار و حالش زار
دلش خون بود و جانش ریش
و لبهایش
پر از نفرین و لعنِ گرگهای بی صفت
پشتِ نقابِ میش
به خاک افتاد دیگربار؛
نیایش کرد با تنها رفیقِ ماندگار خویش:
(( خداوندا !
تو مرهم باش داغم را
اگر روزی
گرفتند از تو فرزندانِ فرداها،
سراغم را
بگو در عمق ظلمت بار نامردی
معلم، بی صدا جان داد
بگو در ذهن معصوم نخستین سطر دفترها
به یادم باز بنویسند:
" بـــابــا آمد و...
نان داد " ))
شعر دوم :
**************
همسران انتظار
*******
غمین نباش ماهِ من
اگرچه بی چراغ،
بسته اند راهِ بوسه ی مرا به گونه های تو
هنوز گوشه ی اتاق ، پشتِ قابِ پنجره
نشسته ماهتابِ دیدگانِ من به پای تو
صبور باش نازنین
شبانه های خاطرات
به انتظار پرسه های پاکِ ما نشسته اند
و در فراق بودنت
چه قصه ها که ساختند
تمام کوچه ها ز گامهای بی دلیل ما
قدم زنانِ عشق را ، شناختند
بیا که در تو گم شوم
به یادِ آن قدیم ها
که میرسید از طلوعِ ذهن بی غبار ما
سروده های صاف و ساده از دل نسیم ها
تو میشدی مسافر نگاه من
و مردمان دیده ات صُراحی سیاه من
به دور ازین هراس ها و بیم ها
صبور باش نازنین
حکایتِ جدا شدن
سزای سایه های ما نبود و نیست
نگو به هیچ کس ولی گمان کنم
دم غروبِ روز قبل
خدا دلش گرفته بود و زار زار میگریست
و من هنوز در سکوتِ سوگوار شامگاه
از عابران دوره گردِ غم فروش
ترانه های جاودانه میخرم
خدا که گریه میکند
برای دیدن تو باز در ضمیر لحظه ها
به اشکهای او نماز میبرم
غمین نباش ماهِ من
میان کوچه های آشنایی نگاهمان
من و تو عاقبت به انتهای نور میرسیم
و در شبانه های دیرپای دور از آفتاب
به دادِ شهر بی صفای سوت و کور میرسیم
ر.دامون...
انتشار در وبلاگ قبلی 2 اردیبهشت 89
