آنچه از سنت تاریخ بدست می آید این است که چشمه حیات نه در ظلمات که در پیوند با مردمی است که زبان گفتن ندارند چنانکه از بی شمار شاعران تنها انگشت شماری به دیوار تاریخ نام آویخته اند و مابقی از پرویزن زمان به زیر ریخته اند .
بخوانید دست نوشته ای از زنده یاد استاد پرویز مشکاتیان به عنوان هنرمندی اصیل و مردمی :
در آستانه ذوب شدن کاخ یخی ، با شعار های مریخی و کارنامه و نمودارهای سیخی .
آدمیزاده ، طرفه معجونی است کز فرشته سرشته وز حیوان
گر رود سوی این شود کم از این ور رود سوی آن شود به از آن
در این دو روز حیات ، هستند آدمیانی که ترغیب شان موجب تشویق ، و تکذیب شان موجب تشویش می شود ( برای هنرمند ).
نیز هستند جماعتی که نه ترغیب شان باعث تشویق و نه تکذیب شان موجب تشویش می شود . یعنی همان آمدگان و رفتگان از دو کرانه جهان . به دیگر کلام :
اگر صد سال بر مشکش زنی چوغ همان دوغ و همان دوغ و همان دوغ مایه شگفتی آنجاست که تنا بندگانی ببینی که ترغیب شان موجب تشویش و تکذیب شان مایه تشویق و شادمانی گردد .
آی احمدی نژاد در میان پراکنده گویی های تاریخی که به لطف خداوند منان کم نیست فرموده بودند که "هنرمندان بزغاله اند " . واقعا باعث خفت و خواری هنرمندان این مرز و بوم بود اگر مقبول چنین معجون مجنونی واقع می شدند . با آروزی پیروزی نجابت نجیب و بلوغ بلیغ
پرویز مشکاتیان 20 خرداد
اصل دستنویس :
انتشار در وبلاگ قبلی 31 تیر 89
