گل من تاب بیار
********
********
گل ِ من تاب بیار
بغل باغچه ی کوچک ما
پشت پهنای سپیدار ِِ بلند
دو کبوتر به تماشای تو بر خاسته اند
گوشه گیر از نفس ِ بی رمق ِ مردم شهر
خسته از تیغ نگاه دگران
دل به دامان تو دادند کنون
نشکنی خاطرشان را به نگاهی نگران
گل ِ من، میدانم
وحشت افتاده به جان
تو ولی باز برای دلِ خونِ دو کبوتر، بنویس
قصه هایی همه شیرین تر از عشق
قصه هایی همه از امن و امان
اندکی تاب بیار
بغل باغچه ی کوچک ما
جای گره خوردن مهتاب و شب و پنجره بود _
پاتوق پوپکِ معشوقه، که از عاشق خوش باور و بخت
هی نهان میشد و پنهان میکرد
ناز ِ چشمان تَرَش را به تن دار و درخت
گل ِ من، طاقت ما بیشتر از عمر شب است
میتوانیم به لالای لب مادرکی دل بسِپاریم هنوز
گرچه گهواره شکستند و به جاپای بلورین خدا سنگ زدند
آسمانی به بلندای شب و عاطفه داریم هنوز
بیخودی گوشه نگیر
دیده ی مردم شهر
تکیه بر خواب زده
به فلک قحطی مهتاب زده
وقت تنگ است و از آواز رهایی دوریم
همه در کابوسند
ما به بیدار شدن، مجبوریم
گل من، باغچه ی خاطره ها
این دلآشفته دیار
چشم در راه قدمهای تو است
تو فقط گریه نکن
گل ِ من تاب بیار
همه امید منی
نشکنی شیشه ی رؤیایم را
پشت، بر بختِ سیاهم مکنی
زیر قولت نزنی
دورترها غزل و قافیه در جریانند
صحبت از ما شدن است
گل من نوبت شبها که گذشت
وقت فردا شدن است
******
شعر دوم : صدای ابرهای کهنه پا بیدار و ناهنجار می پیچید
********
در آفاقی که از خورشید خالی بود و از مأوای شب مطرود
ز هر سویی صدای ابرهای کهنه پا ،
بیدار و ناهنجار می پیچید
بر دورِِِ در و دیوار
زمین در حسرتِ مهتاب
زمان در خواب
کلام عابران، بی مهر و بی لبخند
زبانها بسته
صورت ها به سیلی سرخ و پا در بند
حسابِ سال و ماه از دستِ دنیا داشت در میرفت
ولی از طرح اندوهی که بر لبها هویدا بود
بی تردید پیدا بود
غروبِ سالیانی دیر
از تکرار روزی آفتابی میگذشت اینجا،
در ایرانشهر...
چراغ خانه ها خاموش و خامُش تر
خیال خانه داران بود
هزاران دیده در رؤیای باران بود
سپاه ابرها فرمانروای آسمان میگشت در پس کوچه ها
اما...
میان تیرگی ها، شبچراغی سو زنان می سوخت
به ذهن عابرانِ خسته از این راه بی برگشت
هزار اندیشه را یکجا به هم می دوخت
(( چه پیغامی ست در ظلمت سرای نارفیقی، ناجوانمردی
سرابِ پیر بدرفتار
دگربار آمدی با حیله
یا اینبار دیگر مژده آوردی))
یکی میگفت: ((این شورآفرین آوای گرمادم
چنین دور از نفیر و ناله و ماتم
یقین دارم که باید از هراس شب، بَری باشد))
دگر افزود: ((آری این غمین آواز
شاید هم دمی گرم از وجودِ مادری باشد
ولی باید که از نزدیک دید این روشنایی چیست
شاید دام ظلمت هاست اصلاً،
روشنایی نیست))
چنین گفتند و آخر چاره آن دیدند
که پایان گیرد از بن، سایه ی تردید
گروهی عزمهاشان جزم
پریشان خاطر اما گرم رؤیاهای چون و چند
به سوی تک فروغ روشنایی بخش
آهنگِ سفر کردند
قدمها، هر چه میرفتند
شورانگیزتر میگشت
از آغازِ امیدی، خلوتِ اندوهشان
لبریزتر میگشت
و آنان در مسیر خانه افتادند
تا جایی که میشد بی گمان فهمید،در یک کوچه ی بن بست
میان سایه ها، انگار نوری هست
قلیلی پیشتر رفتند
صدا آهسته بود اما رسا ، گیرا
به عشقی آتشین میماند
و در افسرده شامِ رنگ و رو رفته
چنین میخواند:
((میان خوابِ هر همسایه در شبهای بی فردا
همه دار و ندارم را به دامانت سپردم
میترا ! ،دادارِ هستی بخش
من از دنیا چه دارم جز همین فرزند
تو مرهم باش بر خونین دلِ زارش
به نیرویت نگه دارَش !))
کلامَش آشنا افتاد
یکی فریاد زد:
((آری! به جا آوردم! الحانِ غرورانگیزِ پروین است
پروین!
مادر سهراب رویین تن!
همان مردی که مزدا وعده میدادش
که خواهد کرد خورشیدِ محبت را
ز دست ابرهای تیره آزادش...
به نوبت پاسبان باشیم اگر او را
توانَد کرد بی رونق
بساطِ مکر و جادو را))
اهالی شادمان از فتح فرداها
به نوبت پاسبان بودند
تا روزی که سهراب آن امیدِ قلبها
آن مرد آزاده
که روحش را
دعای خیر مادر پندها داده
مهیای سفر تا بیکران ها گشت
به سوی سرزمین هایی که بیفرجام و خاموشند
به سوی راهِ بی برگشت
بآنجائی که میگویند دیدارش
توان و کار هرکس نیست
و مردم همچنان دلگیر میخوانند:
خداوندا !
هجوم ابرهای کهنه پا بس نیست...؟
ر.دامون
ادبیات جنبش سبز ایران موسوی میرحسین کروبی خاتمی
انتشار در وبلاگ قبلی 14 فروردین 89
