این قطره‌ها که بر کف ِ زندان چکیده‌اند
خون ِ هزار عاشق ِ فجر ِ سپیده‌اند
گور ِ هزار بلبل ِ در خون طپیده‌اند
سیلاب ِ سرخ بین که درین شهر جاری است…
سلاخ‌های ِ مست گلو را بریده‌اند
زالووشان به جای ِ بزرگان نشسته‌اند
از خون ِ گرم و سرخ ِ جوانان مکیده‌اند
خورشید از این دیار ِ دورو کوچ کرد و رفت…
شبهای ِ قطبی از پی ِ هم صف کشیده‌اند
بیخ ِ درخت ِ تاک از این خاک کنده شد
ساقی کجاست؟ بر سر ِ دارش دریده‌اند
باد ِ صبا؟ دریغ! چو طوفان ِ صرصر است!
معشوقه‌ها ز ِ دهشت ِ سردش رمیده‌اند
گفتی که شور و عشق کجایند؟ گویمت!
در انزوای ِ حافظه عزلت گزیده‌اند
***
اینک زمان ِ شعر ِ سیاه است و شاعران
بر دفتر ِ غزل خط ِ بطلان کشیده‌اند
خنجر بیاورید که این عنکبوت‌ها
تار ِ هزار ساله به دورم تنیده‌اند
