شعری از مینا رضایی فرخ

تقدیم به دانشجویان ایران

*********** 

بر کدامين قطب گسترده ايم

که اين سي ساله شب را آفتابي نيست؟!

شب هاي بي پايان

صف هاي بي پايان

و نوبتي که همواره از آن ديگران است.

خداترها

چادر سياه بر سر خورشيد کشيده اند

و هاله ي نور قسمت ميکنند.



رودهاي خون

دل هاي خون

و چشم هايي که بر صورتها جاري ميشوند.

در گوش گلدان ها "آفتابکاران" زمزمه ميکنيم

و پوستمان برزه مي شود.

جايي براي جنگل هاي استوايي

در خاطراتمان خالي است

جايي براي امروز ِ فرداهايمان ...

انتشار در وبلاگ قبلی   20    آذر   88