پاییز نمی ماند

 پاییز رسید اینک از خویش تو بیرون آی

تا درک کنی گل را این پنجره را بگشای

گل زرد و تو پژمرده تن زنده و جان مرده
بر جبر زمان ای جان اینک تو بمان بر پای

گر راه امید اینک سبز است فقط ای جان
در آن ره سبز اینک برخیز و بمان بر جای

پاییز نمی ماند پشتش به زمستان است
آن نیز نمی ماند ای فصل خرد پیش آی

گر خفت ندای راه شد ناله و آه افزون
آن ناله و آه اکنون فریاد شد از این نای

"

فریاد آشنا"

انتشار در وبلاگ قبلی 2 مهر 88